Beacon Streaks

 முடிவுகள் எடுக்கும் திறமை, வாழ்க்கையை வாழத் தேவையான முக்கியமான ஒன்று என்று சொல்லலாம். பொதுவாகவே நம்மைச் சார்ந்த முடிவுகளை மற்றவர்கள் எடுப்பதில் நாம் சுகம் அடைகிறோம், அது அடிமைத்தனத்தின் ஆரம்பம் என்று தெரியாமலே. கோபம் வருகிறதா? நல்லது. நாம் சிந்திக்க ஆரம்பித்துவிட்டோம் என்று பொருள். உங்களுக்கு எது வேண்டும் எது வேண்டாம் என்று முடிவெடுக்க உங்களை விட வேறு யாரால் முடியும்? தேர்வு உங்களுடையது எல்லாமே நான் எடுக்கும் முடிவு தான் என்று விருப்பம் போல வாழ்வது நல்லதல்ல. நாம் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் பொருள் உணர்ந்து அதன் நன்மை தீமைகளை அறிந்து செய்வது தான் நல்லது. எடுக்கும் முடிவுகள் நமக்கு மட்டும் மகிழ்ச்சி அளிப்பவையாக இல்லாமல் இயன்ற வரை பிறரைப் புண்படுத்தாமலும் இருக்க வேண்டும். பிறருக்காக முடிவுகளை மாற்றி நம்மை நாமே வருத்தி கொள்வதும் தவறு. ஏனென்றால் அப்படி செய்யும்போது நாம் அடையும் வேதனை, மற்றவர்கள் மீது கோபத்தையும் வருத்தத்தையும் வரவழைக்கும். நமக்கு நாமே முடிவுகளை எடுப்போம்.... வாழ்க்கையை வாழ்வோம். என்றும் நட்புடன் -மித்ரா

இந்த வார்த்தையை விரும்பாதவள் நான். என் மனதுக்கு 'சிபாரிசு' பிடிக்காது. நானும் செய்ய மாட்டேன். எனக்காக அதைச் செய்யவும் விடமாட்டேன். வாழ்க்கையில் சில தருணங்கள், 'நமக்கு' னு உள்ள  கொள்கைகளைக் கடைபிடிக்க முடியாதபடி, பறவையின் மீது வலையைப் போல விழுந்து விடும். அந்த வகைலயில் என்னை யாரவது, எதாவது செய்து காப்பாற்றுங்கள் என்ற மனநிலையில் இருந்தேன். அப்போது நடந்த, கண்களுக்கு தெரியாத சிபாரிசுகள் ஏராளம். அதில் முக்கியமான ஒன்றும் சுவாரசியமான ஒன்றும் - என் பாலினம். ஆம், நான் பெண் என்பதாலும் வேளைக்கு போகும் ஒரே ஒருத்தி என்பதாலும் கிடைத்த சிபாரிசு. வேலைக்காக மெடிக்கல் செய்ய போயிருந்தேன். கண்ணனுக்கு எட்டும் தூரம் வரையில் ஆண்களின் வரிசை நீண்டு கொண்டிருந்த வேலை, அனைவரும் எனக்கு வழி விட்டார்கள். எனக்கு மரியாதையின் காரணமாகவோ, எரிச்சலின் காரணமாகவோ வழி அமைத்துக் கொடுத்த அணைத்து ஆண்மகன்களுக்கும் தலை வணங்குகிறேன். மறக்க முடியாத தருணங்களில் ஒன்று அது. அங்கிருந்த ஒவொரு நபரின் செயலால் தான் அங்கிருந்த வேலையை சீக்கிரமாக முடித்துக் கொண்டு அன்று என் பணிக்கும் திரும்பினேன். என்றும் நன்றிகளுடன், - மித

                           கடவுளை சொந்தமாக்க முடியுமா? முடியும், அதன் பிறப்பிடமே நாமாக இருந்தால். என் நம்பிக்கையைத் தான் சொன்னேன். உண்மை தான் அதன் பிறப்பிடம் என் மனம். அப்போ என் கடவுள் என் சொந்தம் தானே? கடவுளே(எந்தன் நம்பிக்கையே) உன்னையும் நான் இது நாள் வரையில் கண்மூடித்தனமாக நம்பவில்லை. என் தகுதிக்கு மீறிய நம்பிக்கையற்ற விஷயங்களை செய்தது இல்லை. இந்த கால கட்டம் மிகவும் கடினமானதாக உள்ளது. உன்னை மறந்து நான் பட்ட பாட்டிற்கு அளவே இல்லை. என்னை மன்னித்து விடு. நான் உன்னை நம்பியது எப்போதும் வீணானது இல்லை. இனியும் உன்னை மறந்து நரகத்தை அனுபவிக்க நான் தயாராக இல்லை.                             உன்னை என் மனதார ஏற்றுக் கொள்கிறேன். மாற்றங்கள் நல்லது தான். ஆனால் ஆபத்தான மாற்றம் நடக்காமல் இருப்பது அதைவிட முக்கியம். என்னைச் சுற்றி நான் செய்யக்  கூடிய விஷயங்கள் எண்ணிக்கையில் குறையும் போது கோபம் வருகிறது. மனிதர்கள் தான் அதற்க்குக் காரணம் என்று நான் நினைக்கிறன். இது அர்த்தமற்றது என்று புரிந்தாலும் கஷ்டமாக உள்ளது. என் வாழ்க்கையை மாற்ற என்னால் மட்டும் தான் முடியும். உன்னை நம்பி செய்கிறேன், என்னைக

தென்றலின் தோழி வறண்டு போன என் தாய்மை உணர்வை உயிர்ப்பித்தவள் நீ. வெளியில் சிரித்தாலும் எதையோ இழந்தது போல இருந்தேன். உன் வரவு என் வாழ்க்கையை புரட்டி போட்டது. எந்தத் தவறான சிந்தனையும் மனதில் வரவிடாமல் இருக்க எவ்வளவு வேலைகளைச் செய்ய முடியுமோ செய்து கொண்டு இருந்தேன். நீ வந்த உடன் உன்னை காணவே எந்த வேலை எவ்வளவு மும்முரமாக செய்து கொண்டிருந்தாலும் வந்து விடுகிறேன். எதையோ நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருக்கும் நாங்கள் ஒரு பக்கம் இருக்க, உன்னை மெல்ல மெல்ல தொட்டு செல்லும் தென்றலிடம் தோழியை போல பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து வியந்தேன். உன் வயதில் இருந்தால் தான் பெரிய விஷயங்களும் சிறிதாக தெரியும் போல. "உங்க சட்ட திட்டங்களுக்கு கட்டுப் பட்டு இருப்பதற்க்கு, நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்க்கும் தென்றலிடமே பேசிக் கொள்கிறேன்" என்று நீ சொல்லாமல் சொல்லி சலித்துக் கொள்வது போல தோன்றுகிறது. உன் பிஞ்சு இதழ்களில் 'அத்தை' என்று நீ கூப்பிட, மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைகிறேன் நான். தென்றலின் தோழி - ஜோஸ்லின் அமல்ராஜ். என்றும் நட்புடன், - மித்ரா     

பேனா எழுதுவதற்காகவே பேனா வாங்கினேன். அதை பற்றி எழுத வேண்டுமல்லவா!  அன்புள்ள பேனாவுக்கு , நீயும் காகிதமும் இல்லாத உலகத்தில் நான் வாழ விரும்பவில்லை. என் தோழர்களுக்குக் கூட இல்லாத இடம், உனக்கு என் வாழ்வில் உண்டு. காரணம் தெரிந்து கொள். அவர்களிடம் சொல்ல முடியவில்லை அல்லது சொல்ல கூடிய சூழ்நிலை இல்லை என்றால் நான் தேடுவது உன்னையும் காகிதத்தையும் தான்.  சுக்கு நூறாக உடைந்து போன என்னை ஒன்றாக திரட்ட உன்னால் மட்டும் தான் முடியும். இலக்கணப் பிழைகள் இருந்தாலும், நீ என்னை வெறுப்பதில்லை. உன்னை போல நண்பன் யாருக்கு வாய்க்கும்? என் நண்பனை பிடித்த அளவு உன்னையும் பிடிக்கும். அவனை விட வேறு யார் மேலும் இவ்வளவு பிரியம் இல்லை.  அவனின் தோழி என்று எங்குவேண்டுமானாலும் பெருமையுடன் சொல்வேண். இந்த பதினைந்து வருட நட்பு எங்கள் தோற்றத்தை மாற்றி உள்ளது அனால் எங்கள் உள்ளங்களையும் ஒருவர் மேல் மற்றொருவர் வைத்திருக்கும் பாசத்தையும் மரியாதையையும் அல்ல. இன்று அவனுக்கு திருமணமாகி ஒரு அழகிய பெண் குழந்தை உள்ளது. அவனின் நன்மைக்காக என்றுமே வாழ்த்துவேன் உன் மூலமாக... எல்லாமே சொல்லிவிட்டேன். கடைசியாக ஒன்று. அவனுக்கு

பெண் பார்க்கும் படலம்  இந்த கலாச்சாரம் நல்லதா அல்லாதானு நான் பேச வரல. ஏன்னா இந்த மதிகெட்ட சமுதாயத்துல இது ஒரு பகுதியா பின்னி இருக்கு. ஆயிரத்தெட்டு ஆசைகளுடன் ஒரு ஆணும், அதே போல இன்னும் அதிக ஆசைகளுடன் ஒரு பெண்ணும் வாழ்க்கையில் இணைய முடியுமா என்று அவரவர்களின் வீட்டாரும் உறவினர்களும் முடிவு செய்ய நடக்கும் "கண்காட்சி" தான் இது. இந்த வார்த்தையை உபயோகிப்பதற்கு பல பேர் ஆட்சேபனை செய்ய மாட்டர்கள் என்று நினைக்கிறன்.  ஒரு ஆண் ஒரே பெண்ணை நேரில் பார்த்து அது திருமணத்தில் முடியும்போது நலம். அப்படி இல்லாமல் ஒவ்வொரு முறையும் "இவரா என் கணவர்?, இவரா நம் துணைவி" என்று யோசிக்கும் மனது எவ்வளவு காய பட்டிருக்கும்? காலங்காலமாக நடந்து கொண்டிருக்கும் இந்த பழக்கத்தை கண்காட்சி என்று தானே சொல்ல முடியும்? எல்லா பொருட்களும் மக்கள் பார்வைக்கு வைக்கப்படும். பிடித்தவற்றை வாங்குவார்கள். பிடிக்காதவற்றை  விட்டுவிடுவார்கள்.வித்தியாசம் என்ன வென்றால் இங்கு உள்ளது உயிருள்ள மனிதர்கள். ஆதலால் அது கொடுக்கும் வலி அதிகம். இது எல்லோருக்கும் தெரியும் தானே? தெரிந்திருந்தும் பல வருடங்களாக இந்த மனக் கசப